งั่งทองแดงเถื่อนอุดกริ่ง

“มะขามหวาน”

สงสัยไหมครับว่าผมนี่เป็นอะไรกับผลไม้ประเภท “มะขาม” เอะอะๆก็เอามาตั้งชื่องั่ง
บังเอิญว่าชอบกินครับ ก็เลยคิดว่าเป็นชื่อที่ดี อีกอย่างนึงก็คืองั่งทองแดงเถื่อนอุดกริ่งตัวนี้ตอนที่ผมได้เห็นรูปตอนแรก
สีก็ดูเป็นเนื้อมะขามเลยครับ บางคนเรียกว่าสีมะขามเปียก แต่ผมไม่ชอบมะขามเปียกครับ…มันเปรี้ยว
เลยตั้งชื่อให้ว่า “มะขามหวาน” ไฮโซกว่าเยอะเลยครับ

พิมพ์นี้ก็ตามาตรฐานสากลครับ เนื้อแบบนี้ พิมพ์แบบนี้ การันตีความเก่าครับ
ตัวผมเองก็ไม่เทพขนาดบอกได้ว่าอายุกี่ปี หรือมาจากประเทศไหน เพราะแรกๆก็เชื่อเหมือนพวกคุณนั่นแหล่ะครับว่างั่งนั้นมีต้นกำเนิดมาจากเขมร

แต่หลังจากสะสมและศึกษามาสักพัก ผมยังหาข้อมูลอ้างอิงไม่ได้เลยครับ ขนาดไปถามกับคนเขมร เค้ายังไม่รู้จักเลยครับ
ก็ไม่เป็นไร จะขะหมง ขะเขมร ลาว ไทย อีสาน พม่า ก็ไม่สำคัญแล้วครับ เพราะสาระสำคัญของเครื่องรางของขลังประเภทนี้คือ “ความจี๊ด”

มะขามหวานตัวนี้ผมได้มาจากพี่คนนึงซึ่งเค้าเก็บใช้งานมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นครับ แกไปได้มาจากลุงของแก
ประสบการณ์โดยรวมแกบอกว่าไม่หวือหวาครับ เคยโดนฟันแต่ไม่เข้า 1 ครั้งสมัยหนุ่มๆ ตอนนี้พี่เค้าอายุเกือบ 40
ที่เอามาให้ผมดูแลต่อเพราะว่าเดือดร้อนเรื่องเงินครับ ผมรับปากแกไว้ว่าผมจะเก็บเอาไว้ดูแล ไม่ปล่อยต่อแน่นอน
ผมเอามาปุ๊ปก็ทำการตัดเชือกปั๊ป ลองดูครับว่าสภาพการใช้งาน สมบุกสมบันเพียงใด มีร่องรอยและคราบต่างๆตามรูปเลยครับ เสร็จแล้วก็ทำความสะอาดโดยการเช็ดด้วยแอลกอฮอล์เพื่อฆ่าเชื้อโรคและก็ทำการเช็ดน้ำเกลืออีกรอบ งั่งทองแดงเถื่อนอุดกริ่ง “มะขามหวาน” ก็เปลี่ยนสภาพมาเป็นดังนี้ครับ สะอาดสะอ้านและดูแจ่มขึ้นครับ

ผมใช้งานงั่งทองแดงเถื่อนอุดกริ่ง “มะขามหวาน”มาสักพักรู้สึกว่าเด่นในด้านเมตตานะครับถ้าเทียบกับงั่งทองแดงเถื่อนตาโปนอุดกริ่ง (ทองแดงและบังเอิญ)
พิมพ์นั้นเค้ามาสายบู๊ครับ เวลาพกแล้วจะใจร้อนครับ ชัดเจนเลย ส่วนมะขามหวานและบุญมีไม่โหดขนาดนั้นครับ สบายๆ

เวลาใช้งานก็ควรจะใช้ร่วมกันทั้ง 2 แบบครับ คือจับคู่กันใช้งาน ตาโปน 1 ตัวและตาแดง 1 ตัว จะได้ผสมผสานกันลงตัวครับ

ผมลองใช้งานโดยการไม่ผูกแขวนเอว แต่ใส่กระเป๋ากางเกงไว้แทน ซึ่งการพกแบบนี้ เสี่ยงต่อการลืมงั่งเอาไว้ในกระเป๋ามากครับ
ผมชอบลืมเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง เคยหาทั้งบ้านไม่เจอ นึกว่าไปทำตกหรือลืมไว้ในรถ สุดท้ายมาเจอในกระเป๋ากางเกง เป็นมา 2-3 รอบแล้ว
เล่นเอาใจหายเลยครับ นึกว่าหล่นหายแล้ว ก็เลยจัดการจับผูกเชือกแขวนเอวตามสไตล์ผมครับ
ถึงหัวจะไม่แหลมเหมือนมะขามเทศ แต่ก็ทิ่มเอวผมตลอดๆ สนุกดีครับ จะได้รู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าเราพางั่งมาด้วย