การบูชาพระงั่ง

เมื่อเร็วๆนี้ ผมได้มีโอกาสคุยกับมือใหม่ที่เพิ่งศึกษาเรื่องงั่งและเป๋อ ผมเจอคำถามที่ดีจากน้องคนนี้ครับ

เค้าถามผมว่า ถ้าการเลี้ยงงั่งและเป๋อเรียกว่า “การเซ่น” แสดงว่างั่งและเป๋อนี่เป็นวิญญาณหรือพรายใช่ไหม???

แหม่ๆๆ มันโดนครับ อย่างที่ผมเคยบอกไปในบทความเรื่อง การเซ่นงั่งและเป๋อ และ ทำไมต้องเซ่นงั่งและเป๋อ ที่เขียนไปว่า

การเซ่นเป็นการแสดงน้ำใจในการเลี้ยงดู อย่าเซ่นเพราะหวังผลตอบแทน และให้ใช้เครื่องเซ่นดีๆ เช่น ดอกไม้ พวงมาลัย น้ำเปล่า เหล้าขาว ขนมหวาน ไข่ไก่หรือไข่ต้ม ใช้ของดีๆที่เราชอบ เสร็จแล้วก็เอามากินต่อได้ (ซึ่งในช่วงแรกๆผมก็เชื่อตามที่คนอื่นบอกว่าเซ่นแล้วห้ามกิน เพราะดูแล้วมันขลังดี 555)

ซึ่งพอเจอคำถามด้านบน ประกอบกับประสบการณ์การใช้งานงั่งและเป๋อที่ได้ทดลองใช้ด้วยตัวเอง เลยทำให้ผมคิดได้ว่า จริงๆแล้วงั่งและเป๋อที่ผมได้ใช้มานั้น ไม่ใช่ผีไม่ใช่พรายอย่างที่หลายคนเข้าใจ (ปลุกเสกด้วยวิธีไหนหรือใช้มนตร์แบบไหน อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ) และจากข้อมูลที่ได้จากการพูดคุยกับหลายๆท่าน มีความเป็นไปได้สูงมากที่ “พระงั่ง” บางพิมพ์ที่เก่าๆ ปลุกเสกโดยพระเกจิอาจารย์ของไทย หาใช่เป็นเครื่องรางของขลังของเขมรแต่อย่างใด

หากเป็นเช่นนี้แล้ว พระงั่ง (ไอ้งั่ง) ก็ไม่ได้เป็นผีเป็นพรายตามที่เราๆท่านๆเคยได้ยินได้ฟังกันมานะครับ ดังนั้นการเรียกว่า “เซ่น” อาจจะดูไม่ถูกต้องนัก หากจะเปลี่ยนมาเป็นคำว่า “บูชา” ก็คงไม่ผิดครับ

จากนี้เป็นต้นไป MODERN MAJIK ขอเปลี่ยนคำว่า “การเซ่นงั่งและเป๋อ” เป็นคำว่า “การบูชางั่งและเป๋อ” (ทำท่าชู 2 นิ้วเหมือนลูกเสือสำรองประกอบการพูด)

ซึ่งหากเราเรียกแบบนี้ ความรู้สึกที่ว่างั่งเป็นของต่ำและของไม่ดี จะลดลงไปมากเลยครับ แต่จะยิ่งทำให้เครื่องรางของขลังที่ถูกเรียกว่า “งั่ง” หรือ “ไอ้งั่ง” นั้น ดูดีมีสกุลขึ้นมาเลยทีเดียว และของที่จะนำมาบูชาก็คงไม่ต่างจากของที่เราเตรียมในการไหว้พระ เอาให้ดูสวยงาม สะอาด ไอ้ของที่พิเรนทร์ๆ ลืมไปได้เลยครับ ปล่อยให้สาปสูญไปตามกาลเวลาเถอะครับ (ขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีการพัฒนา ถ้าคุณจะเถียงผม แนะนำให้กลับไปดูทีวีขาว-ดำ ใช้โทรศัพท์ตู้สารธารณะแบบสมัยก่อนเลยครับ) สมัยก่อนเค้าใช้ยังไงก็ไม่ต้องไปตามเค้ามากครับ ยุคสมัยเปลี่ยน การใช้ชีวิตก็ต้องเปลี่ยน ถ้าเชื่อแบบเดิมเดี๋ยวจะกลายเป็นพวกหัวโบราณนะครับ